W środę 6 marca w Elblągu na cemntarzu Agrykola odbyło się bardzo ważne patriotyczne wydarzenie. Grób gen. Bolesława Nieczuja- Ostrowskiego został oznaczony tabliczką weterana walk o wolność i niepodległość Polski. Na to wydarzenie przybyło liczne grono patriotów, którzy odtwarzają i dbają o pamięć tak wspaniałych osób jak generał.
Pamięć historyczna to niezwykle ważny element w obecnych czasach
Wielu mówi, że w obecnym świecie brakuje nam wzorców i autorytetów. Szczególnie młode pokolenie ma olbrzymie trudności by w świecie internetowych celebrytów i szybkich karier odnaleźć postacie, które promują cenne wartości jak patriotyzm i budują męstwo i odwagę by mieć siły stawiać czoła realiom współczesnego świata.
Tym bardziej cenne są inicjatywy podejmowane przez Panią Grażynę Wosińską, wspierane także przez wiele ostatnich lat przez Związek Piłsudczyków RP i Panią Marię Kosecką. Jeśli trudno jest o wzorce w obecnych czasach, to warto przypominać losy tych osób, które budowały swoje otoczenie w dawnych latach, także tu w Elblągu.
Takim wydarzeniem było środowe spotkanie przy Krzyżu Katyńskim. Spod Krzyża uczestnicy przemaszerowali do miejsca spoczynku generała Bolesława Nieczuja- Ostrowskiego, gdzie odbyły się główne uroczystości.
Grób generała został oznaczony pamiątkową tabliczką „weteran walk o wolność i niepodległość Polski”. Ci, którzy odwiedzą cmentarz Agrykola w Elblągu będą wiedzieli, że w tym miejscu spoczywa weteran, który swoją niezłomną postawą walczył o Polskę.
Co ważne 117 Elbląska Męska Drużyna Harcerska Mato zobowiązała się do promowania wiedzy o generale Bolesławie Nieczuja-Ostrowskim oraz opieki nad Jego grobem. Pani Grażyna Wosińska, organizatorka uroczystości, przekazała druhom portret bohatera, na pamiątkę uroczystości. W tym dniu obecna była również rodzina Weterana: Córka, Wnuk i Synowa.
Cieszy obecność młodych osób, które pragną poznawać historyczne wzorce. To bowiem oni będą już wkrótce stawać naprzeciw wyzwaniom jakie przyniesie zmieniający się świat. Warto by wśród młodzieży były osoby, które ukształtowane w cenne wartości będą wiedziały, gdzie leży dobro, a gdzie propaganda zła i nie ulegną chwilowym trendom, które mogą nie być dobre dla losów Polski i świata.
Biogram gen. Bolesława Nieczuja-Ostrowskiego
Urodził się 29 września 1907 r. w Haliczu (woj. stanisławowskie) z ojca Michała i matki Anieli. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Przeworsku. W okresie nauki należał do harcerstwa, doszedł do funkcji Komendanta Hufca ZHP w Przeworsku.
W 1931 r. ukończył w stopniu podporucznika szkołę oficerską w Komorowie – Ostrowi Mazowieckiej. Jako młody oficer służył w 5. Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. Stamtąd skierowany został do szkolnictwa wojskowego podchorążych i oficerów rezerwy w Zambrowie, a następnie do Różan nad Narwią. We wrześniu 1939 r. walczył jako dowódca kompanii 115 PP, a następnie 114 PP 41 Dywizji Piechoty Rezerwowej Grupy Operacyjnej „Wyszków”. Został odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po ucieczce z niewoli niemieckiej już od października 1939 r. działał w konspiracji – najpierw we Lwowie, gdzie organizował „Polską Organizację Lwów”, a następnie został z ramienia ZWZ Komendantem Miasta Lwowa.
Tropiony przez NKWD uciekł do Krakowa, gdzie w kwietniu 1940 r. został szefem uzbrojenia i organizatorem produkcji konspiracyjnej broni Okręgu ZWZ-AK Kraków kryptonim „Ubezpieczalnia”. Od sierpnia 1943 r. w randze majora pełnił obowiązki inspektora Inspektoratu Rejonowego AK kryptonim „Michał-Maria” (Miechów, Olkusz, Pińczów ). W lipcu 1944 r. został mianowany dowódcą 106 Dywizji Piechoty AK kryptonim „Dom”, utworzonej w ramach Inspektoratu „Maria” obok Krakowskiej Brygady Kawalerii i wielu pomniejszych jednostek do zadań specjalnych. Działania wojenne zakończył w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 11 listopada 1944 roku.
W 1945 r., po rozwiązaniu AK, przeniósł się na „ziemie odzyskane” koło Elbląga, gdzie wraz z garstka swoich żołnierzy organizował życie gospodarcze. Na przydzielonym przez PUR terenie kilku miejscowości na północ od Elbląga zawiązał wraz z żołnierzami Spółdzielnię Gospodarczo-Społeczną w Pogrodziu. O dynamice tego przedsięwzięcia świadczy wizyta ministra Eugeniusza Kwiatkowskiego, który wysoko ocenił efektywność organizacyjną. To dobrze rozwijające się przedsięwzięcie przerywają aresztowania. Aresztowany był trzykrotnie. Za trzecim razem, w 1949 r. po uciążliwym śledztwie w Krakowie skazano go dwukrotnie na śmierć. Po apelacjach zmieniono wyrok na dożywocie. Siedział 7 lat w więzieniach: w Krakowie, Sztumie i Wronkach.
Wyszedł na wolność w 1957 roku. Po okresie adaptacji do warunków życia w nowej rzeczywistości, namówiony przez środowisko plantatorów i ogrodników prywatnych staje na czele nowo organizowanej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej „Żuławy” w Elblągu. Sprawność organizacyjna bezpartyjnego i z przeszłością akowską prezesa nie mieści się w schemacie ideowym PZPR. W wyniku manipulacji przestał być prezesem i stracił pracę. Po trudnościach z uzyskaniem pracy, po pewnym czasie, korzystając z pomocy środowiska akowskiego otrzymał zatrudnienie w Zespole Prasy PAX w Gdańsku na stanowisku kierownika kolportażu, gdzie pracował do emerytury.
Po przemianach ustrojowych po 1989 r. został awansowany do stopnia pułkownika z wsteczna datą od 1945 roku. W 1991 r. w pierwszych nominacjach generalskich Prezydent RP Lech Wałęsa awansował go do stopnia generała brygady.
Został uhonorowany następującymi odznaczeniami: Krzyż Virtuti MIlitari V kl.; Krzyż Walecznych; Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami; Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski; Krzyż Armii Krajowej; Krzyż Drugiej Obrony Lwowa; medal od papieża Jana Pawła II „Pro Ecclesia et Pontifice”; Honorowe Obywatelstwo Miasta Elbląga, Miechowa, Wolbromia. Odznaki honorowe: ZHP, Polska Organizacja Wojskowa we Lwowie, Stow. Żołnierzy AK w Krakowie.
Po przejściu na emeryturę zajął się opracowywaniem monografii Inspektoratu AK „Maria”. Wydał następujące pozycje książkowe: Rzeczpospolita Partyzancka. Inspektorat AK „Maria” w walce – tom I obejmujący dzieje inspektoratu w początkowym okresie konspiracji, w latach 1939–1942, oraz tom II, cz. I – obejmujący lata 1943–1944. Przekazał w niej dane dotyczące podstawowych komend konspiracyjnych omawianego okresu. Rozpoczął przygotowanie do druku cz. II tego tomu, poświęconego stronie organizacyjnej istniejących w tym czasie jednostek konspiracyjnych na całym terenie inspektoratu i ich działalności sabotażowo-dywersyjnej. Wydał też w 1993 r. książkę zawierającą osobiste refleksje – Drogi Miłości Bożej.
W ostatnich latach, mimo podeszłego wieku, aktywnie uczestniczył w życiu społecznym. Był założycielem i prezesem Fundacji Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i Sekcji Obrony Życia Dziecka im. Inspektoratu „Maria” oraz założycielem Gwardii Jezusa i Maryi, działającej w ramach ruchu szerzącego kult Miłosierdzia Bożego.
Zmarł 13 lipca 2008 r. w Elblągu.
